Sevgili Taner,sen bizi her zaman ŞAŞIrtmışsındır.O güzelim zarif vücudunun sana bahşettiği sporcu kişiliğinle hepimizin takdirini kazanmış bir kardeşimizsindir.

Deniz Lisesi yıllarımızda,futbol takımımızda kaleci sıkıntısı çekildiği dönemde sen takımımızın kalesini her zaman güvenle korudun ve çok güzel anılarımıza sevinçlerimize ortak oldun.Hangi birini saysak ki?Haydarpaşa sahasını mı,Karagümrük mü,yoksa Bursa Atatürk Stadını mı?Ya da paralarımızın çalındığı Beşiktaş Stadını mı?Hangi yağışlı ve pis bir havada frikikten gelen bir top ve 1-1 biten,hep birlikte ağladığımız maç?

Kısa bir Askeri Öğrenci devremiz oldu seninle ama hepimizin kalbinde sakin,kararlı ve dürüst bir insan olarak iz bıraktın.

Şu aşağıdaki anektodu unutmamız mümkün mü?

Sağlıcakla kal sevgili Taner.Güzel günler,Develioğlu ailesinin olsun.

Yıl 1958.Heybeliada Lise I.

Aylardan Mayıs,artık ders yılının son günleri.Hava sıcak ve ders Edebiyat.Hocamız tabii Bnb.Lütfü Civelek.Tahtada Divan Edebiyatından bir beyit var.Var da bunun vezni ne?Dedik ya,hava sıcak,yılın son günleri kimsede ses yok.

Hoca sonunda kızıyor :"Eşek herifler,nasıl bilmezsiniz?Medeni cesaretiniz de mi yok?"

Taner,elini kaldırınca da devam ediyor : "İşte medeni cesaret buna derler.İnsan dediğin medeni cesaret sahibi olmalı." Bu çerçevede bir süre konuştuktan sonra Taner'e dönüp,"Söyle" diyor.Cevap ilginç: "Hocam,çok sıcak,pencereyi açabilir miyim?"

Karşılık bilinen şekildedir.Otur yerine be eşek adam.