İşte tam bir İstanbul beyefendisi.Boğaz çocuğu Beylerbeyi'lidir Aykut.Emekli bir kara subayı olan rahmetli babası,uzun yıllar Beylerbeyi muhtarlığı yapmıştır.

Aykut 1960 yılında Harp Okuluna girmiş,aramızda sessiz sakin kişiliğiyle sevilen bir kardeşimiz olmuştur.Edebiyata uzaklığı sınıf geçecek kadar çalışmak zorunda kaldığı "La Bruyere" in eserleri ile,yakınlığa dönüşmüştür.Öğrencilik yıllarında mahalle arkadaşı Huysuz Virjin (Seyfi) ile arkadaşlığını,her fırsatta Müfit ve Yılmaz'a anlatırdı.Beylerbeyi gençlerinin organize ettiği ramazan eğlencelerini "Zarife Hanım" "Niko" kantolarını pek unutamaz." Hey gidi günler hey " diyerek eskilere olan özlemini her zaman dile getirir.

Donanma hayatı sessiz ve sakin geçmiştir.Zaten gösterişi pek sevmez.Tülay bacımızla mutlu evliliği de yavrularının yetişmesi gayreti ile mutlulukla devam etmektedir.Kendi isteği ile emekli olduktan sonra uzun yıllar sivil gemilerde çalışan Aykut kardeşimiz,şimdilerde küçük sağlık sorunlarının da üstesinden gelerek sağlıklı ve mutlu tam bir emeklilik yaşantısı sürdürmektedir.Çok sıkı bir "Beylerbeyi" futbol takımı taraftarıdır.O kadar ki ilerlemiş yaşına rağmen vakit buldukça (ki bulur) ve sağlığı elverdikçe deplasman maçlarına bile giderek takımını desteklemektedir.

Sevgili Olcay'lar,size tüm yaşamınızda mutluluk,şans ve sağlık diliyoruz ve sizi çok seviyoruz.

Utanmıyorsunuz değil mi?

HAYIR utanmıyoruz! Böyle olmuşuz.