İlkin onu 1962-63 yıllarında tanıdığımı sanıyorum.İlk demenin nedeni,sonraları da onu yeniden-yeniden tanımayı sürdürdüğümdendir.

Biz Varoluşçuluk çerçevesinde,sinema,müzük (özellikle Jazz),klasiklerde kendini bulduğu Mozart ve Brucner'di .Dostluğumuz,ortak duygu bilgi alışverişinden kaynaklanıyordu.Sonra kitapların,dergilerin,notların,eskilerin,yenilerin,tiyatroların (bir karlı kış gecesi Ankara'ya Strinberg seyretmeye gidişimiz)Sinematiklerin,biraz içkilerin,gece kulüplerinin (Ayla Dikmen'i ne kadar severdi),orkestraların aralarından biraz körebe,biraz da köşe kapmaca örneği sürdü gitti.Aşklar,seviler niye yoktu acaba.Onlar sadece sinema perdesinde miydi?

Sonra,mesleğin körelttiği beraberlikleri yaşadık.Çoğumuz evcildik.Neler yapıyordu?Sey.Hid.Oşi.D'sinde saha çalışmalarını çok seviyor (harita mesaha) buralarda özgürlüğüne kavuşuyordu.Masa başını pek sevmiyor,mesai bitiminden sonra evine geliyor,üstünü değiştirip doğru Beyoğlu'na çıkıyor,Pasaj'a uğrayıp votka-birasını yudumlayıp herhangi bir sinemada on dakikalık bir seyir (çok sevdiği bir kaç sekans belkide)ve Harbiye Orduevi'nde bilardo oynuyor veya briç ustalarını seyrediyor.Sonrada son otobüsle Erenköy'e evine dönüyordu.(Bu gece yarılarında bazen köpekler ve Bekçi'lerle de becelleştiğini o kendine özgü üslubu ile anlatıp,kıs kıs güldüğünü düşünüyorum.)Ama bu programo hafta sonları dahil akşamdan işliyordu.Uzun süre görüşemedik.Yalnızlık onun sürgün ve krallığı idi sanki.Mutluydu.Emeklilik günlerimizde yine kaldığımız yerden başlamayı çok düşledim.Ama o telefonu aldıktan sonra "sahip çıkamadık çocuğa" diye mırıldandığımı hatırlıyorum.Bu düşündüklerimi bir bilebilse o zaman "I did it my Way"diyeceğini de çok iyi biliyorum.İnsan hiçbir zaman dostlukları ertelememeli.22 Mayıs 1988 Osmanbey Site Sineması'ndan çıkmış karşıya geçiyordu.Ah o otobüs...Aydemir "Rest"in üzerine "Bir Pot Daha" diyebilirdi.Ama diyemedi işte...

Gerçekten BÜYÜKÖZDEN'din bizce...